Ynienen… ljocht en skaad op skimen,
‘k seach se suver tagelyk.

It flitste nuver troch myn holle:
beide leine nêst de dyk
en hiene yn de deastriid hime,
ein en swalker, krekt gelyk,
wat duo soe sa lizze wolle?

It koe net oars, om koart te kriemen
bûgde ik my oer it lyk
dat swiere kriminelen wuolle
hiene yn in sek, te kyk
lein… soe men sokken net fergrieme?

Ynienen ljochten doe de kimen:
wenningbou tichtby de dyk.