Ljochtmoanne

Ik ha dy freed net nommen
yn de jûn fan ’t brutsen read,
hie ’t earst net yn de gaten
datst boppe ’t grûnflak wiest,
do woest my grif ûntkomme.

Ik tocht datst dy ferskûle
hiest fan skamte, wiest wat read,
as Mars, dyn oare maten,
Saturnus, Jupiter,
besochten ’t mei de mûle.

De harmony fan sfearen
wurdt dat neamd, mar do seist neat,
hoe’t ik ek tsjin dy prate,
do sweist as fiere stjer,
ik koe ’t mar min ferneare.

Mar sneon, yn folle gloarje
wiest der wer, noch justjes read;
ik koe dy nimme, sprate
yn ’t kleare ljocht de earms,
wy dielden de fiktoarje.