Les foar Leen

Leen Bakker koe ’t geweld net keare,
want syn hannel lei op snein ek stil
lykas de stilte foar de stoarm,
dy’t losbriek en gjin pypskoft hold,
hy soe de nacht troch beare.

Se stiene lang al, lykas hearen,
mei de rêgen rjocht en earmen breed
te redendielen oer ’t klimaat,
dat troch de hichte har gjin lêst
besoarge, ’t wie te kearen.

Oant sneintejûn, it koe ferkeare
mei in wynkrêft tsien, in fûle stjit
sloech ta, de hearen kreaken, dit
ferwachte waar waard ien fataal…
Leen koe dêr wat fan leare.