De moarntiid jout him oan as dweil
dy’t glydt oer mar en puollen
en lit it motorskip mei rêst,
troch ’t radardraaien net bewuolle
yn dize op it leechste peil.

Dan strykt de wyn de dize fuort
en lit de pontdyk witte
syn leechte nei it heechseizoen,
de pontbaas kin der net mei sitte,
hy hat syn nocht fan libben guod.

It motorskip lykwols fernimt
gjin leechte, mei syn folle
containers fart it nei de jûn
en troch de nacht om sa te follen
wat mar en puollen treurich stimt.