Koade read-oranje

Noch donker fan de lange nacht
hat gjin tûke yn de gaten
wat him hjoed te wachtsjen stiet;
hy slacht op ’t waarberjocht gjin acht,
hat mei syn maten noch net praten.

Iksels hie ’t waarberjocht wol heard,
hong foaroer tsjin fûle twirren,
song myn deistich stappersliet;
dêr tusken plattelân en stêd
waard my ’t foarútsicht iepenbiere.

It dage yn it easten mei
wat foar eagen kaam mei koade
read-oranje, ’t waarberjocht
yn kleur, dêr seagen tûken nei:
de himel as de ûnheilsboade.

De kleuren rekken rap al wei,
makken plak foar grauwe goaden,
tsjin wa’t ik fûl rinnend focht.