Ingels boppe mêsten

It wie noch tsjuster en krystmoarn
doe’t ik it wenstich paad berûn
mei tinzen oer in stâl,
rûnom my net te sjen,
dus stapte ik rap oan.

Twa mêsten kriich ik yn it each,
se sprongen boppe beammen út,
mar sûnder ’t folle túch;
ik tocht: noch alles kin,
waard meifierd op in weach.

Ynienen weagen ljochten oan,
twa ingels saaiden stadich del
nei fleugels op ’e top
fan mêsten, klear te sjen,
it fielde as krystmoarn.

It wiene lykwols miuwen, dy’t
it paad befleagen nei de stêd
op wjukken yn de rûs
fan ’t sjongen oer it Bern…
de moarntiid ljochte wyt.