De ierde spuite dat it spatte,
dat de rook kleau nei de himel op
en krong yn alle noazen;
doe ha ingels mei it heechste krop
mei ’t reguliere sjongen spotten.

Se lieten harren samar falle,
dreauwen op ‘e rokige termyk
as fan wol tûzen roazen,
binne lâne yn it ierdske ryk
fan botoks wangen boppe bollen.

Se binne op dat keunstfolk fallen,
tochten leger, net oan hegerop,
ha mei de bile hakke
fan de ierde, weet fan straf noch strop,
gjin aureoal mear om de holle.

Doe’t rook en nocht yn ’t neat ferfleine,
woe it ingelleger wol werom
om ’t heil wer op te pakken,
mar it slagge net, gjin wjuk dy’t klom,
de ljedder liet him ek net heine.