De frou waard troch de jierren
sterk lykas de tsjerketoer,
har geast koe sprekken lije,
skôge libbenskimen oer,
doe’t sy, al âlder, alle nije
dagen telde en de oar
fernijde dat sy hjirre
ienris sleat foargoed de doar.

De tsjerke seach nei jierren
har wer, stadich troch de doar
de donkerbrune kiste
skode fierder yn de oar;
sa lei se dêr allyk opbierre
sa’t se kaam op oaren oer:
in frou mei stien ynliste
as de ieuwenâlde toer.