Wa’t sieddet yn de goede tiid,
sil rispje straks in slompe sied.
De stâle stiet noch like rjocht
as yn de maitiid mei de blom
en hjerstmis sjocht er sels noch ljocht
yn siedzjen, mar de bol is krom
en ’t ripen hat syn skynsel brocht.
De stâlen binne net te sjen,
want hiel it plak is foar de hoed,
dy’t yn it rûn syn maten ken,
noch wyt, mar elk wurdt swart as roet,
gjin spoar giet yn de hjerst ferlern.
|
