Hastige hazzeharsens

Hy hie ’t net earder yn de gaten,
want hy rûtste alle dagen troch
en keas itselde hazzepaad
troch waar en wyn nei ’t hastich aard,
gjin tiid om oer ’t klimaat te praten.

It kaam by tongerslach opsetten,
earst de wyn, dêr achteroan it waar
mei stjalprein troch de hiele dei,
sadat it paadsje rekke wei
en delslein waard it hazzefretten.

Dêr siet er op ’e hege kade,
dweiltrochwiet, de earen achteroer,
omdat der gjin foarútsicht wie;
hy wist him mei ’t klimaat gjin rie,
it praat gie inkeld oer de paden.

De paden stiene ûnder wetter,
dat gjin wei rûn nei in kâld klimaat,
sadat it grif noch wieter waard;
hy striek him droech, it wie syn aard
fan hastich tinke: ’t waard wol better.