Harmens ûndergong

It wetter rekke stadich wei,
ferhurde ta in glêde baan,
sleat sleepboat Harmen yn,
wat alles oer de winter sei.

Foar Harmen wie dat net sa slim,
it hiele jier hie hy dêr lein,
hy wie al mei pensjoen,
de nije tiid hie ’t him foarsein.

De winter brocht in spannend spul
fan ridend folk deun by him lâns,
hy seach it oan mei nocht,
hie nea mear oan sa’n winter tocht.

Der wie gjin tinken oan teiwaar
en dat er djipper lei as oars,
hy wie no ienkear swier
fan aard, wa tinkt dan oan gefaar?

Mar doe’t it wetter boppe ’t dek
kaam, om him hinne riisden op
de bûlevaar en kaai,
doe wie ’t te let foar ‘help’ en ‘stop’.

Foar âlde Harmen wie ’t in ramp,
it hurde iis koe hy wol oer,
mar net oer oeral wiet,
sa as it soms in skip fergiet.