It hong om ’t rizen fan beton,
de sinne skynde laitsjend giel,
in stjer woe strielje as wie ’t nacht,
de wesp berûkte in bonbon
en ik waard fan ’t gehiel in diel,
fernaam fan dit gefoel de macht.

Beton is oars as ’t klopjend hert,
de polsslach dy’t de earmbân fielt,
de spier hat neat fan stikeltrie,
dat fielt de trien fan ’t famke net
en ik ha yn dy wespstek dield
’t fenyn fan hoe’t it kommen wie.

’t Ferlies moat liede ta de fynst,
it paad dat fiert nei ’t famke ta,
mar ‘k wist as diel net wêr en hoe;
doe kleuren tegels nei de winst,
de pylken woene har dêr ha,
de polsslach klonk fan ‘I love you’.