Flecht út ‘e jiske

Syn tiid hat op ’e oergong west,
it âlde liet er fluitsjend achter him
en fjurrich spatte er yn ’t nije
útinoar, syn offer oan de takomst
kriich noch efkes stim.

Op strjitte fûn men noch de rest,
de jiske dy’t nei ’t sjitten achterbleau,
de stiennen moasten it belije,
foar de takomst rôpen sy om wetter…
om ’e nocht sa’n skreau.

Want wat noch klonk fan east nei west
en letter ek de hiele ierde oer,
wie wat de Feniks ea fertelde:
‘Wy as fûgels fleane út ’e jiske
wei, foar ús gjin toer.