Noch riisden tsjerkedakken op,
de klokken lykwols holden har wer stil
as net bestân tsjin minskewil,
mar bjusterbaarlik, dêr wie al in kop.

Dy hie it each hân op it snoer,
no farrend efkes op it tsjerkedak,
hy skodde, dat wie net syn plak:
it net fan Petrus wie him lang al oer.

It wie in wûnder, want sjoch no:
twa koppen en in rêchbocht tagelyk,
de fangst fan Petrus eage ryk,
apostels op ‘e kade yn in flow.