De finish is noch withoefier,
wol twaenfjirtich kilometer,
de hân omheech is fierste ier,
de tomme eaget folle better.

De maraton is foar de gek,
dy’t no noch stiet op sterke skonken,
mar ûnderweis fielt mannich stek,
de pine sjit him troch de bonken.

Wannear’t de finish komt yn sicht,
dan moat er ’t lijen wol ferbite,
hy glimket breed, syn trêd wurdt licht,
de skonken binne wol fersliten.