Al jierren stie er kant en kreas
op ’t stikje rails by it stasjon
om ’t hastich folk noch oan te sprekken
op ’t nostalgysk moed, mar út ‘e toan,
it fluitsjen woe net, inkeld heas.

Fan argewaasje waard er hjit
en rekke stadichoan op stoom,
dat sûnder mar in drip te lekken,
kaam de sik op gong, earst slepend loom
troch ’t stjitblok foar in rûge rit.

Gjin sleep kaam achter stoomsik oan,
dat stampend ried er fan ’t stasjon
om yn ’t moderne troch te brekken,
rinkeljend fan toan op it perron
hie hy it as fandaal bedoarn.