Eutanasy

Blau-wyt wie er ynpakt,
it swarte bistke yn de tas,
it ljocht koe krekt net by him komme,
lykas wist it: ’t jout gjin pas,
it tsjuster hat it foartou nommen.

Donker wie syn takomst,
mar net fanwege ’t swarte skiep,
syn poaten koene him net drage,
lizzend foel er dan yn sliep,
syn nacht wie langer as tsien dagen.

Oantaast yn de harsens
gie ’t lamke mei de frou op reis,
de earste, ek de alderlêste;
yn it blau-wyt ûnderweis
wie foar dy beide dochs it bêste.