Ein op stam

De stam hat wyn en waar trochstien,
mar hat syn bêste tiid wol hân,
de bast lit in tal skuorren sjen,
syn krún hat er resint ferlern.

De ein fielt al de maitiid oan
en sloech op tiid de wjukken út,
sy lâne op in heger plak:
de stam, dy wie dêrfoar al flak.

De âlde stam jout it net op
en sprút mei nije leaten út,
dy’t kâldwei komme yn de knop,
ha sa de maitiid yn de kop.

It eintsje kleuret dêr kreas by,
hat ek in knop al foar it each
en sjocht it sitten mei dat aai
as teken foar har eigen skaai.