Ynienen los it roer en rjocht oerein,
ferheard yn ’t each de fierte,
fûgels dy’t fan fleanen witte,
hoe ek ûnderlein.

Want ûnder ’t wjukjen leit no bûnt en bleat
har skaai yn kâlde doppen,
noch te ier om te beroppen,
kriezjend: ’t giet ferkeard.

Noch jong, mar dochs al earen foar de noed,
want: ‘Pake, ’t wurdt al letter,
foar de miuwen is ’t ek better.’
Pake fûn it goed.