Dûbele wetterpoarte

Al iuwen stiet er as in hûs
sa fêst mei syn twa tuorren,
teken fan stânfêstichheid;
de fijân komt net fierder
as de Kolk, mar ’t is de werklikheid
dat net in kûgel trof syn muorren.

Sa gie de striid oan him foarby
en hie er it net swierder
as it sintrum fan de stêd.

Al jierren hinget er yn ’t seil,
de lytse wetterpoarte,
teken fan in flugge feart;
wa’t striidber is, komt fierder
as de siler fan ‘it wurdt hjoed neat,
mar om it meidwaan sil ’t wol moatte’.

De poarten bliuwe wol bestean,
stânfêstich of fleksibel,
beide teken fan de stêd.