Wat kin de moarntiid keare…
gjin wynwjuk dy’t de gloede brekt;
de triepeal dy’t de kop opstekt,
moat al syn nederlaach ferneare.

Stroom fan de earste strielen
sjit troch it swurk, gjin hâlden oan
en dat al yn de iere moarn,
it libben kin de spanning fiele.

Ien fûgel bringt de tiding,
syn flecht fertelt: it giet hjoed oan,
ek juster gie ’t en grif ek moarn,
de nacht allinnich bringt de skieding.

Sjedêr de transformaasje
fan ’t koele blau nei waarm en read,
de stroom slacht oer nei mar en feart
en streamt de fjilden oer mei faasje.

Ynienen sjitte streamen
fan libben troch it spanningsfjild,
sadat foar ’t folk op fuotten jildt:
it wurdt in dei om fan te dreamen.