Bloeiende romte

It skaad kroep moannen oer de grûn
lykas in slang dy’t ûnferwachts
tabite kin om gif te spuitsjen…
wa of wat bliuwt dan noch sûn?

It minskdom hie gjin wjerstân mear,
it gif kroep fierder deis en nachts,
de mienskip koe nei ’t sjongen fluitsje,
’t poadium ferlear syn sfear.

Mar einlings krûpt it skaad werom,
de wite bloei brekt folop út,
de sinne kleuret it teater…
wa of wat bliuwt dan noch stom?

It minskdom sjongt wer op ’e toan
fan earder, want de mienskip slút
gjin minske út, fuort is de hater
fan wat komt op romte oan.