de leechste hie neat te ferliezen,
de heechste rekke deadlik keal,
gjin blêd mear, neat oars te ferwachtsjen
as protters yn de rude-rou,
in tsjott’rjend kleiliet om te achtsjen
de dea dy’t briek de tûken ôf,
de fal nei wat yn memme-ierde

wer fruchtber waard foar dei en dau
him oan de himel iepenbiere:
de reade ieren mei it bloed
yn rûntegong de bloei te fieden
en sjoch, Hy seach, it wie sa goed.