De lytse blaukop fleach ik fluch mei op,
ynienen skeat hy foar my út,
mei him gie ’t op en del,
it wie in fraksje fan in tel,
doe klapte hy tsjin ’t achterrút.

Dêrachter stoarre him myn keamer oan,
wat koe ik oan de neiklap dwaan?
Fan binnen skrynde it
gefoel… myn fleanen hie gjin nut…
koe lytse blaukop my ferjaan?

Hy siet in skoft ferwezen op it hout
dat bûten tsjinst die as de sit
foar lju fan frisse lucht;
ynienen fleach er op myn sucht
en liet my achter yn it swit.