Al jierren buorket sy allinne,
sûnt in jier of tsien mei hobbykij,
te âld foar kealjen mar wol mâl mei har,
hy wie dat ek en heart der no noch by
mei wurken dy’t gjin prizen winne.

Syn heit wie boer, sa waard er berne
foar it fee dat net syn hobby wie,
want leaver seach er ’t weagjen fan de mar,
dy’t rôp wylst hy it byld foar eagen hie
fan wetter ek op ’t doek te kennen.

Mei ien each peilde hy de djipte
fan de mar en skûtsjes mei de fracht
dy’t op de Fluezen sylden troch it far,
wylst boppe ’t beaken kniep it Steatejacht
en heit syn sloep oer ’t wetter wipte.

En fierder rikten noch syn sinnen
ûnder ’t melken fan de trettjin kij,
hy seach him silen op ‘e Iselmar
– de laden tsjalk, de skipper dat wie hy –
en liet de molke brûzend rinne.

Noch heger rôlen letter weagen
yn in swiere stoarm dy’t trof ek him;
as kapitein op eigen skip oan bar
hie hy gjin kar, mislearre ek de trim,
mar dochs hold hy ’t palet foar eagen.

De hjerst ferrûn en yn de dize
rekken ek syn kleare kleuren wei,
de kij dy’t keallen liet er oer oan har,
hy lei ’t pinseel nêst it palet, syn dei
wie om, syn wurk soe oars útwize.