Wat is it paradys op ierde
mear as ’t lânskip yn de pronk?
Wat binne dêrby minskedieden,
kommend út in hert as fonk?

Us heitelân, út weagen berne,
foarme mei troch minskehân,
hoe kinne wy dyn fonken kenne,
fjoer dat smeit in brede bân.

Oer grinzen rikt dy breedte hinne,
needsaak om wat goeds te dwaan
foar bern dy’t oars net ha te winnen
as ellinde ôf te jaan.

Malawi, paradys op ierde,
lit oan elk dyn skientme sjen,
fertel wat hast noch mear te bieden
as in wyldpark oan dyn bern?

In sikehûs yn súdlik Zomba,
Dútske dokters helpe mei;
wy seine tsjin jim dochter: ‘Kom mar,
in stazjêre is noait wei.’

Jacoba naam har idealen
mei nei ’t Central Hospital
en skreau it barren yn ferhalen
fol gefoel, it kaam op ’t fel.

Sa striidt gefoel mei hurde wetten
foar in bern yn azemneed
dat hast gjin kâns hat troch te lette
soarch, it stjert fergees en wreed.

De blanke dokter en stazjêre
botse mei de soarch-kultuer
fan goaden litte berntsjes stjerre
of sa wurket de natuer.

Sy wol de mem mei ynmoed treaste,
libbet mei yn it fertriet,
de frou ferhurdet, sjocht it measte
yn gjin trien, mar wol de died.

Hoe moat sy yn har wenplak komme?
Rinne is foar har te fier,
de bus hat nea de dea meinommen,
nimmen jout har dus ferfier.

Har rêch sil ’t deade berntsje drage
dat sabeare libben is,
gjin trien, dan komme der gjin fragen,
nimmen sjocht har grut gemis.

De bus hat dea en libben riden
as bestie der gjin fertriet,
mar thús is ’t masker fan har gliden,
’t gûlen wie har leafdesliet.

Sa skreau ús dochter har ferhalen
oer Malawi en syn bern,
in hert dat sprekt yn alle talen,
sterker as wat giet ferlern.