De beide floaten foeren hou en trou
it hert fan Fryslân yn, de Snitser mar,
de Stânfries X naam dêr foar kar
it nasjonale read-wyt-blau.

Mar sjochris, wat in skoander skou it wurdt
fan skippen rûnom wei en dêr, ferhip:
in wite boeier, ’t flaggeskip,
de pompeblêden op it swurd.

Foar anker leit no ’t hiele Fryslân fart,
behalve trettjin skûtsjes foar de start,
want Fryske skippers hawwe ‘hart
voor zeilen’, wat der dan ek bart.

Mar útsein ien, de Snitser Panne mist
op eigen wedstriidwetter hjoed de boat,
wylst alle stimmen op ‘e float
ienriedich roppe fan: ‘Dit is ’t!’

It brûzet oan de wyn it noarden yn
en ’t driuwket leaflik op it suden ta,
de oanhingmotor docht it sa
as ’t finishskip fret alle wyn.

Want Fryslâns skûtsjeskippers hawwe hert
foar silen mei de motor nêst it roer
en is ’t sabeare striden oer,
dan wit de float de útslach net.

Mar wat soe dat as skippen lizze oan
by ’t eilân, kont oan kont en kop by kop,
sa fart ús Fryslân no foar top
en yn de fierte klinkt in toan…

In knal, in fjoerpylk, ’t lûd fan in gitaar,
it sketteret fier, sels troch de Sibesleat
en wurdt troch ’t Hearregat net keard,
it eilân beart oer tongerwaar.

It fjoer jout lykwols net de lêste slach,
it wetteroargel spilet spuitsjend wiet
wa’t fjurrich oer syn toeren giet,
dus swingt de starttoer mei ferdrach.

Dan komt de klimaks fan it hiele spul:
de Fryske dwerch en ‘Hollands glorie’, stiif
en leaflik lizzend liif oan liif,
konsepsje sûnder flauwe kul.

Sa hâldt ús ‘Frieland vaart’ himsels yn stân:
de berte fan in fjouwerling, fan noard
en súd, fan west en east, de float
fan ’t Fryske: ‘Far wol Nederlân!’