De seis fan de Legeaën,
elk wit fan har bestean,
ferbûn troch wetterwegen
ha se de tiid befearn
fan ’t lege nei it hege
yn blauwe boereklean.

Earst Poppenwier yn ’t noarden,
Tersoal it twadde plak,
Sibrandabuorrens spoaren
nei Gau mei toer-sealdak,
dan Goaiïngeaster oarden
foar Offenwier yn ’t pak.

It pak fan griene greiden
safier it each dêr rikt,
by fearten hege reiden,
foar dakken ek geskikt,
de pleats en jister beide,
dêr’t grutsk de boer beskikt’.

Want wurk en wille giene
lykop it libben troch,
de hurde wrotters wiene
yn ’t spier salang it mocht
fan sin en sûnens, diene
lykas in fûgel fljocht.

In fûgel, mar ek swimmend,
in pream foar it ferfier
om bomend mei te nimmen
de dong, it hea en ’t dier
en letter ôf te stimmen
de pream foar it fertier.

De seis fan de Legeaën,
har preammen lizze klear,
want hjoed sil stridend heve
foar withoefolle kear
mei switten en mei sweven
de preamkeskowers’ ear.

Se skowe en se lûke
en trilkje derop los,
se skreppe en se strûpe
de mouwen op en as
se toarst ha, wurdt it sûpen,
wa’t lêst komt, is de klos.

Se skeare ek de keallen,
de keunstko jout in miel,
se hakke kante peallen
en krije earms fan stiel
fan ’t bringen en fan ’t heljen,
derby in droege kiel.

En dêr leit yn de fierte
de streek fan Offenwier,
se wolle it wol witte:
sa sear docht elke spier
dat se de stappen mjitte
mei yn ’t foarútsicht bier.

It folk begjint te klappen,
mar ’t skreppen is net oer:
nei lêste wiffe stappen
wurdt lost it hea en foer.
Wa makket no noch grappen
oer ’t wurk fan de âld-boer?

Mar oer is alle lijen
mei ’t swalkers dweilorkest,
gjinien hoecht him te mijen,
gjin pream wurdt hjoed noch lêst:
it dûbele fan trije,
dat docht it altyd bêst.