Sy wennen tusken keale muorren,
libben om de lea mei ’t swart
en yn de geast de grime,
hiene noch net út it swarte doard,
hoewol’t de hannen harren flimen.

De diktatuer hie lang al duorre,
Franco, hearsker mei geweld,
wat op it reade rime,
hie allinnich syn soldaten teld,
de froulju waarden swarte skimen.

Dan sy, de frou mei ljochte holle,
wie oarsom, hoewol yn ’t swart,
in roas dy’t folút bloeide
foar soldaten yn de striid tekoart
fergoede, neat wie har tefolle.

* Charles Counhaye (1884-1972)
paste it donkere ekspresjonisme oan
oan syn eigen wrâldfisy, it kommunisme.