Yn nachtlike beweging

fan Vincent van Gogh*

Mei de skeppe op it skouder
rûn er nêst syn bêste maat,
dy’t beide hannen yn de bûse hie;
tegearre wiene se op paad
nei ’t eigen skeamel ûnderdak
mei praat net heger as de souder.

Achter harren rôlen tsjillen
mei dêrtusken hiel oar praat,
om’t boppe ’t oansjen yn beweging wie:

‘Sipressen ha in eigen aard,
sy stekke nei it himeldak,
dêrfan krij ik in kâlde rille.’

‘Sa’t de tsjillen rûntsjes draaie,
litte stjerren dat ek sjen,
in kâlde rille, mar ek wille.’

‘Kâld en waarm, wat ik werken,
earm en ryk, elk hat syn plak,
sy de skeppe, wy de leie.’

Mei de skeppe op it skouder
rûn er nêst syn bêste maat,
om’t dy de dei troch nêst him wurke hie
yn ’t felle ljocht, net folle skaad:
‘Sy binne ridend ûnderdak.’
‘Ik ryd fannacht wol op ’e souder.’

* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘Strjitte mei sipressen ûnder in stjerrehimel’