Ik wie ferbline troch de pracht
fan ljochte jurken yn de ploai,
ik sil it wol bekenne,
’t hie my danich yn de macht,
ik gie mei harren oan de roai
en soe dêr side mei bespinne.

‘k Stie iepen foar it sidich praat,
beskôge dat as hiel foarnaam,
ik sil it wol bekenne,
’t netwurk lei yn harren aard,
de mûle brûkten se as kaam
om kreas te kjimmen en te winnen.

Dat duorre oant dy frjemde moarn,
doe’t by de haven hy dêr lei
om alles te bekennen,
komst fan de ferlerne soan
yn fodden, ‘k hearde wat er sei:
‘Ik koe net oars as nei heit rinne.’

* James Tissot (1836-1885)
Skilderij ‘De resepsje’
Skilderij ‘De ferlerne soan yn moderne tiid’