Hy hie gjin útsicht mear yn syn paleis,
want rûnom wie it bankgeheim,
dat groeide boppe each en holle,
hy sliepte lang en fêst oerdeis,
mar yn de jûntiid wie him neat tefolle.

Alear moast hy it dwaan noch by in kears,
sa draaide munt nei munt yn ’t rûn
dy’t klanten him by ljocht tarôlen,
it koe net oars, sy wiene bûn
oan wikseljild, syn krinten yn de bôle.

It útsicht kaam doe’t rûnom foel de brot,
de munt waard út syn fingers slein
en ien geheim wie noch tefolle,
hy wie net langer dollargod
of euroheld, moast om syn krinten dolle.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘De jildwikselder’