Do broerke mei dyn eachopslach,
trochkringend sjochst ús oan
as fregest wat dyn foarlân is;
wy witte it, dyn aureoal
blinkt as in keningskroan
mar net fan wrâldsk gesach,
dyn ierdske takomst is ûnwis.

Do broerke, skodzje ôf dat kleed
dêr’t al it bloed trochhinne skynt,
want hjoed is hjoed, noch lang net freed
en boartsje, want de sinne skynt.

Do grutte broer, dyn eachopslach
bliuwt hingjen yn de nacht
lykas dyn rutsen, wurge lea;
wy witte fan dyn aureoal,
in kening sûnder macht
mar mei moreel gesach
dat takomst hat, sels oer de dea.

Rembrandt