De manlju sakken fier de djipte yn
en hakten los wat waarmte joech
yn wurking mei it fjoer,
se bealgen sûnder loft en wyn,
de oeren dreauwen stadich oer,
de atmosfear wie drukkend droech.

De karren rieden by de bergen op,
in grize lading mei wat swart,
wat raasde derby del,
al wer in fracht fleach oer de kop,
de folle wolk kaam nei in tel
of trije, harren twadde part.

De froulju klommen nei de nije bult
as grauwe slakken yn it stof
en sochten nei wat joech
noch waarmte, wa kriich oars de skuld?
Foar loft en wyn oan God de lof,
dy’t stof en slak op hannen woech.

* Pierre Paulus de Châtelet (1881-1959)
Skilderij ‘Yn it swarte lân’