Hy wie de frijheid wend
en foel op oaren oan
foar eigen wolbehagen,
oars hie ’t bist net kend,
syn skreau joech oan de toan.

It komt elk wolris oer
dat mei in klap de wand
skoot ticht, de knyntsjedagen
binne oer, gjin foer
yn frijheid, fan gjin kant.

Foar wa’t net fierder fljocht,
op syk nei ’t iene kier
mei sicht op wêr’t it daget,
is gjin hoop op ljocht,
wurdt nea fan bist ta dier.

* Skilderij ‘De iene of oare reizger’