It wie har dreech genôch, it stik
foar stúdzje op gitaar,
se joech de snaren noch in tik
en kipe efkes yn it waar.

Hy harke al in foech kertier
nei ’t spul, it ear by ’t rút,
it prike him fan tean oant hier,
in tik, ynienen wie it út.

Sy seach him tsjin de muorre stean,
ien dy’t der wêze mocht
mei hoed en yn foarname klean,
it wie syn hân dy’t nei wat socht.

Hy sei: ‘It spul is net sa min,
‘k bin fol bewûndering,
mar wat noch justjes better kin,
dêr soarget dit foar, as ik ming.’

Der kaam in krûkje foar it ljocht,
dat mocht der fan har yn
mei him dy’t swier en spulnocht brocht,
mong wille mei de reade wyn.

Sy tikke fleurich snaar foar snaar,
hy op it bleate fel
en skôge lang by har yn ’t waar,
it drege stik wie net yn tel.

* Johannes Vermeer (1632-1675)
Skilderij ‘Famke drinkend mei in hear’