Kin de see noch moaier wêze:
flak, belein mei sulvergoud,
dat útrint op ‘e rots en ’t strân,
gjin wurk fan minskehân,
dy’t wol de boaten bout.

It strânfolk hat de see foar eagen,
fielt him as de rots sa sterk,
want is de wyn op syn gemak,
dan sylt de boat in rak,
seeweardich is syn merk.

Kin de see noch wylder wêze:
hege weagen troch de stoarm,
dy’t stowe oer de rots en ’t strân;
wat kin in minskehân
by’t roppen fan alarm?

It strânfolk hat it skip foar eagen,
dat de brâning stikken slacht,
dy’t mei de drinkeldeade smyt,
wylst raast it rûge liet
fan needwaar yn de nacht.

* Willem Anthonie van Deventer (1845-1880)
Skilderij ‘Seegesicht oan de kust’

** Wijnand Nuyen (1813-1839)
Skilderij ‘Skipbrek op in rotskust’