Oan it boarst

fan Peter Paul Rubens*

Mei beide hannen op ’e rêch,
wa kin dan by de mûle?
Men is as minske net yn tel
as ’t bleate fel fluch slopper wurdt
de tiid troch yn de sel.

De âlde man hat op it each
it finster mei de traaljes,
al wachtsjend op wat wurdt syn lot:
it sêfte fel of ’t skerpe swurd,
de deastek of syn skat.

Mei lege hannen komt sy troch
de doar fan getten izer,
mei klopjend hert foar wa’t har seit
dat sy syn alderleafste is,
want ja, hy is har heit.

Sy lûkt har boarsten bleat en sjoch
hoe’t hy as berntsje sûget
om sa de honger te ferslaan;
it gluorkjen makket har ûnwis,
mar dochs, har plicht is jaan.

* Peter Paul Rubens (1577-1640)
Skilderij ‘Cimon en Pero’