Mei it each op loft en bern

fan Jan van Goyen*

It wie net foar de earste kear
dat hy in swarte himel seach,
mar altyd wie it troch it finster,
dat lûd joech troch de rein en heil
en troch de wjerljocht glinster.

Hjoed wie er op ’e bou by ’t strân
by kleare loft en lege weach;
gjin each hie hy foar wat der riisde,
omdat er bûgd stie boppe ’t lân,
dat him syn plicht oanwiisde:

‘Sa silsto swittend oan it wurk
as Adam dy’t nei ’t boulân teach
om dêr te bodzjen yn de sinne!’
Doe seach er it berûne swurk…
wêr koed er doe noch hinne?

Foar him wie it de earste kear
dat hy God ljochtsjen bûten seach,
syn grime hearde yn de tonger;
mei hannen gear bea hy om heil,
oars kriich syn kroas thús honger.

* Jan van Goyen (1596-1656)
Skilderij ‘Tongerloft’