Manlik ûnderwiis

fan Frans van Mieris*

Hy hie syn hoed by mem op skurte lein,
wol hoeden mei de fearren oer har earm,
har hân lei om syn fingers hinne
nêst it boek dêr’t hy út lêzen hie,
hy woe ’t noch folle better kinne.

Mem hie har each mei niget op him slein,
har soantsje dy’t al ier wat lêze koe
en stribbe nei noch folle better;
’t stûke mei’t er yn betizing wie
troch wa… en ek in frjemde letter.

It wie gjin frjemde prater dy’t wat sein
hie mei in glimke dat it better koe,
hy soe as man har taak oernimme,
wat ferbriek wêr’t sy as mem foar gie:
tegearre nei de hichte klimme.

* Frans van Mieris (1635-1681)
Skilderij ‘It ûnderwizen fan in bern’