Hy libbe slepend nei de ein,
want stadich kroep de âlde tiid,
dy’t eartiids, doe’t dy nij wie, flein
hie, mar doe wie de wrâld noch wiid.

Syn wrâld wie no de leuningstoel,
dêr’t hy syn prakkesaasjes hie
oer doe’t er libbe mei in doel,
mar hjoed oer hoe’t it mei him gie.

Hy hie syn twivels oer it nije jier,
dat by him kloppe op it hert,
hy joech him del, want stjerrend wier,
syn hert sloech noch, mear wist er net.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Sliepende âlde man’