De paters hiene grut ferlet
fan ’t byld fan har Marije
by de lêste siken fan de Soan,
gjin brûns of stien, soks paste net,
it kleurpalet, dat hie in oare toan,
Jehannes soe de opdracht krije.

Jehannes fielde him wol thús
yn ’t wrâldbyld fan de frouwen,
dêrom moast der noch in byldfaam by
yn ’t skynsel tusken krús en krús
en foar Jehannes yn de reade pij,
de twadde, foar syn Hear de trouwe.

Twa froulju kamen sa yn byld,
dy’t by it krúshout bleauwen
tusken globe en de glêzen bol;
de ierde hat de deadsskok field,
it hert sloech twa kear oer, de geast wie fol,
de paters koene kleurryk leauwe.

* Johannes Vermeer (1632-1675)
Skilderij ‘Allegory fan it leauwe’