Keunst fan it reitsjen

fan Rembrandt*

Ferskil fan aard is sa te sjen:
nei foaren fleane as de krie
of as de reiddomp achterôf
stean, kamûflearre tusken ’t reid,
de lêste komt dan oer as skou.

Dochs giet syn wêzen net ferlern
as hy as peal stiet yn it reid,
omdat er him domp hearre lit,
syn lûd rikt fier, bromt oer it gea,
fertelt dat hy fan wanten wit.

Fan wanten hat er gjin ferlet,
de wjukken hâlde him wol waarm,
behalve as er fongen wurdt,
dan rekket er troch Rembrandt dea,
de skilder mei it steile wurd:

‘Tegearre stean wy op ’t portret,
ik achterôf, mar yn ’t bestean
stean ik foaroan, grutsk op ’e keunst
fan ’t reitsjen: reiddomp en de mins…
dy keunst krijt men fan my as geunst.’

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret mei reiddomp’