Hy libbe op in achterstân
en swalke faak op strjitte,
dêr’t er ek syn maten fûn,
gjinien oan sibben bûn,
noch minder oan ferstân
fan hegerop yn ’t witten.

Hy wist wol wêr’t er wêze moast,
by Frank mei syn fioele,
beide âld, mar fol muzyk,
soms dûnsjend op ‘e dyk,
in libben as in foarst,
oant beide, dronken, foelen.

Hy hie it fan syn maat al leard
en wist de stôk te striken,
sa dat elk wol harkje moast
en hy ’t noch better doarst:
gjin noat wie mear ferkeard,
syn hichte die doe bliken.

* Frans Hals (1582-1666)
ferkearde yn it begjin fan syn karriêre
faak ûnder folk fan leech alloai.
Yn de perioade fan 1620-1630,
syn hichtepunt as skilder,
makke er it panieltsje
‘Jonge mei fioele’.