’t Rûn nei de eintiid, wie it sizzen,
rampen rôlen oer de wrâld,
de see wie rûch, de himel sloech
mei heil, fan gleon nei kâld,
wa koe de flits en klap foarsizze?

It folk fan libje by de dagen,
ek as dat de lêste wurdt,
drinkt yn de lijte fan de kroech
en dûnset mei in sturt
de polonêze om de hage.

It folk fan swier op beide hannen,
swierder noch yn dizze tiid,
sprekt skande en stiet wiken droech,
it preket wiid en siid
it oardiel oer noch snoade plannen.

Dan falle gatten yn de wolken,
brekt de sinne strieljend troch,
in ingel smyt it oer de boech
fan drank en dûns en sjoch,
dat strielet ôf op alle folken.

* William Turner (1775-1885)
Skilderij ‘De ingel dy’t yn de sinne stiet’