As balling rekken se yn Ninevé,
de âlde Tobit en syn leave Anna;
hy wie rjochtfeardich, in tsaddyk,
foar ’t bystean stie er altyd ree,
de minste put, ’t begraven fan in lyk.

Tsaddyk, mar dochs trof him it tsjuster lot
wylst hy mei iepen eagen lei te sliepen:
in mosk skiet him it ljocht derút;
hy rôp oan Anna en syn God:
‘Rjochtfeardich wie ik, blyn bin ‘k ta beslút.’

Syn Anna naam ’t beslút as warber mins,
se soe foar brea en molke út te weevjen
wylst Tobit spinde trie foar trie,
syn hannen joech er amper lins,
omdat er taastend ek rjochtfeardich wie.

Doe kaam de dei fan lean en wer syn lot,
syn wiif, woe hy wol ha, hie ’t bokje stellen,
sy spatte op mei rjocht replyk,
hy rôp oan Anna en syn God:
‘Rjochtfeardich wie ik, bin ik noch tsaddyk?’

* Rembrandt (1606-1669) wie obsedearre
troch de blinens fan minsken, û.o. fan syn heit,
mar ek troch de geastlike blinens yn syn tiid.
It skilderij ‘Tobit en Anna mei it bokje’
is basearre op it apokrive bibelboek ‘Tobit’.