Iiskâlde gefoelens

fan ûnbekend*
fan Johan Braakensiek**

Dit is gjin keunst om ’t hert te gripen
sá dat troch de lea in rille rint,
mar wol in keunst om sa te skôgjen
dat in minske him besint.

It iisfolk sil him wol fermeitsje,
wylst de trein stoomt troch mei kenings lyk,
’t is oars as mei in deade tôgje,
minsken binne net gelyk.

De riken laitsje ûnder ’t riden,
linich is de slach, by guon noch bryk,
dan mar in sûpke mei wat wazem,
minsken binne net gelyk.

De earmen sizze it mei triennen:
harren kachel wol net mear omlyk,
de poppe kriget amper azem…
lytsen wurde ek wol lyk.

It is in keunst om ’t hert te gripen
sûnder wurden, inkeld troch it byld,
de rille rint, de azem stûket,
om’t men iiskâld ’t kromme fielt.

* Yllustraasje ‘De begraffenis fan kening Willem III
op 4 desimber 1890 per trein’
Ut ‘L ’illustration’

** Johan Braakensiek
Yllustraasje ‘Iisfertriet en iisfermaak’
Yllustraasje yn ‘De Amsterdammer’