Himsels

fan Carl Larsson*

Dêr stiet hysels, de skilder,
krekt sa as er is?
Oan elk lit hy him sjen,
mar is hy fan himsels wol wis?

Hy hat him yn de fingers,
’t is wat al te stiif,
it bern dat hy wol ken,
hallo, wy binne liif oan liif.

Werom nei it ferline,
út it hert, spontaan
sa as it bern noch kin,
it is mei sizzen net te dwaan.

De frou sit achter ’t finster,
’t is soms yn de war,
hy praat himsels net skjin,
moat oan de slach, oan him de kar.

Dus los de stive fingers,
’t bern falt op ’e flier,
wis hat it libben sin,
it liif moat skilderjend yn ’t spier.

* Carl Larsson (1853-1919)
Skilderij ‘Selsûndersyk’