Dêr sit ik dan, noch yn de pronk
fan ’t heech karaatske goud,
de skittering fan ’t jong bestean
dat my de wacht oansei
fan lange oeren yn de nacht;
ik libje noch, mar op ien skonk
om’t elk yn myn besittings klaut,
sels nei it húsrie en myn klean,
yn ’t neaken stiet it libben faai,
ik stean foar eigen keunst op wacht.

Jim wolven, ‘k ha noch stân en stok
dy’t falle bûten it fallisemint,
en ek myn iennichst flinke fint,
foar him it lok, foar jim de flok!

Dêr sit er dan yn muontsepij,
mei ienfâld sa fertroud
dat hy ’t bestean al jong ferstiet,
’t ferskil fan nacht en dei
mei my, al ier op fammejacht;
ik libbe rij, hy bliuwt yn ’t lij
fan wat de jonkheid ryklik jout,
dus sjongt er foar my from syn liet
posearjend, sa is hy my nei
en stiet foar ’t eigen heil op wacht.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret mei stok’
Skilderij ‘Titus yn muontsepij’
eit h