Gjin ûntwyk

fan Carel Willink*

De bylden sprieken him wol oan,
hoewol’t it meunsters wiene
dy’t ferwiisden nei wat komme soe,
hy hold wol fan antyk,
mar moast dochs fierder rinne,
want de tiid joech gjin ûntwyk.

It rûn fan pake, heit nei soan,
hy koe net stilstean bliuwe
by ’t ferline mei de bylden fan
de mem en ‘t bern fan stien,
hy moast wol fierder rinne,
want dy tiid wie dochs fergien?

Him kaam de takomst fjurrich oan
mei meunsterlike wolken
dêr’t de wrâld fan pake nei ferwiisd
hie, heit hie dus gelyk,
hy moast der wol trochhinne,
want de tiid joech gjin ûntwyk.

* Carel Willink (1900-1983)
Skilderij ‘Nei de takomst’